logo Urząd Gminy Tomice
Urząd Gminy Tomice
ul. Wadowicka 51
34-100 Tomice
+48 33 823 35 98
gmina@tomice.pl
Godziny pracy
poniedziałek: 7:00 - 16:00
wtorek - czwartek: 7:00 - 15:00
piątek: 7:00 - 14:00
Kasa urzędu:
poniedziałek - piątek: 7:30 – 13:00
piątek, 29 marca 2024
A+ A-
bip epuap facebook youtube
Tomice / Aktualności / Kultura / “Moja wizytówka” – Krystyna Jacek

“Moja wizytówka” – Krystyna Jacek

“Moja wizytówka” – Krystyna Jacek

Krystyna Jacek – poetka z Witanowic, autorka tomiku wierszy „Krajobraz miłości i wiary” wydanego nakładem gminy Tomice, wieloletnia kierowniczka zespołu śpiewaczego Wesołe Gosposie przy Kole Gospodyń Wiejskich w Witanowicach, to kolejna bohaterka nowego cyklu prezentowanego przez Ośrodek Kultury Gminy Tomice „Moja wizytówka”.

– Kierowanie zespołem wspominam bardzo ciepło. Od dziecka śpiewałam w zespołach szkolnych, na akademiach. Jako osoba dorosła należałam do chóru parafialnego w kościele pw. św. Piotra w Wadowicach. Śpiewałam sopranem, ciągle doskonaląc swój głos. Nie ukończyłam żadnej szkoły muzycznej, natomiast mam dobry słuch i podobno niezły głos. Zdecydowałam się więc na prowadzenie zespołu przy KGW. Koleżanki mi w pełni zaufały, co umocniło mnie w przekonaniu, że mogę się tym zajmować. Ważniejsze jednak od śpiewu było to, że mogłam wykorzystać swoją pasję, jaką jest pisanie, dla prac w zespole.

 – Kiedy byłyśmy młodsze często przedstawiałyśmy napisane przeze mnie skecze i monologi. Były to tematy humorystyczne, ale również poważniejsze – o treści regionalnej czy religijnej jak jasełka, obrzędy wielkanocne, wigilijne i dotyczące męki Pańskiej. Widownia reagowała spontanicznie, z czego wnoszę, że musiało się podobać. Pisałam również wiersze dla dzieci, matek, przyśpiewki dożynkowe, okolicznościowe i jubileuszowe. Reprezentowałyśmy gminę na wielu przeglądach, najczęściej strażackich. Teraz, gdy to wspominam, widzę jak dużo było tych napisanych słów… Mogę zdecydowanie powiedzieć, że tworzenie tekstów dla zespołu było wyłącznie przyjemnością.

 – Przygoda z pisaniem zaczęła się, gdy miałam 24 lata. Wtedy koleżanka poprosiła, bym znalazła jakiś wiersz na Dzień Kobiet. Takie szukanie wydawało mi się niepoważne. Uznałam, że nie ma chyba nic trudnego w stworzeniu wiersza i napisałam swój pierwszy… Od tamtej pory zajmowałam się tym, ale tylko wtedy, gdy ktoś prosił na jakąś okoliczność. Dawało mi to zadowolenie i powiem szczerze – przychodziło łatwo. Jednak nie śmiem twierdzić, że umiem pisać dobrze. Wystarcza, że się komuś może spodobać.

– Wiersz, z którego byłam wewnętrznie zadowolona ukazał się w książce „Okolice Czartaka”, po Ogólnopolskim Konkursie Literackim i Rzeźbiarskim im. Emila Zegadłowicza w 2008 roku. Utwór nosił tytuł „Moja wioska” i był wierszem białym, a taki trudniej stworzyć niż rymowane. Później wiele takich napisałam „do szuflady”.

– Chęć podzielenia się swoją poezją przyszła właśnie podczas pracy z zespołem śpiewaczym, wtedy już oficjalnie pisałam, choć są utwory, których nikt do tej pory nie czytał. Pomyślałam, że może dobrze byłoby wydać w druku te, które leżały „w szufladzie”. Chciałam podarować je córkom, rodzeństwu, może przyjaciołom. Myślałam o kilku egzemplarzach „Krajobrazu miłości i wiary”, może dwudziestu. Nieśmiało wtedy zapytałam śp. wójta Adama Kręciocha, czy mógłby mi w tym pomóc, gdyż nie miałam pojęcia jak się do tego zabrać. Pan wójt bez namysłu wyraził zgodę i w krótkim czasie wydrukowano aż 500 egzemplarzy. Do dziś czuję wobec niego ogromną wdzięczność. Mogłam obdarować wiele osób. Może coś komuś się w tych wierszach spodobało.

– Moja przygoda z pisaniem miała różne etapy. Napisałam sporo wierszy o Janie Pawle II, później, po przerwie, zajęłam się tematyką miłości i znów nastąpiła przerwa, żeby zająć się innymi sprawami. Wiara w Boga jest dla mnie bardzo ważna, stąd często się u mnie pojawia, podobnie jak nadzieja i wspomniana miłość. Te aspekty życia są dla mnie najważniejsze. Wiersze powstają w wyniku obserwacji otoczenia, ludzi, zwłaszcza ich zagmatwanych przeżyć. Niektórzy czytelnicy twierdzą, że to smutne wiersze. Może to prawda. Takie wychodzą z głębi serca. Moją „receptą” na pisanie jest wyrażanie tego, co mnie w człowieku urzeka i zachwyca. Pragnę dodać, że zawsze bardzo staram się, aby żadne napisane przeze mnie słowo nikogo nie uraziło. Nie używam wulgaryzmów, języka pogardy.

– Wiersz, który zaczynam pisać, kończę zawsze od razu. Nie odkładam tego, nie piszę „na raty” przez kilka dni. Staram się, aby utwory były krótkie.

– Moim marzeniem jest, by kiedyś, gdy już mnie nie będzie na tym świecie, ktoś zechciał przypomnieć sobie te wiersze i wiedział, że coś tam – jak umiałam – pisałam…

Wysłuchał: Paweł Kręcioch